15 parça 46 dakikalık freddie gibbs albümü. öncelikle albümün warner records'dan çıkacağı için endişeli olan kişilerin gönlünü rahatlatacak bir şey söylemeliyim ki; freddie gibbs bildiğimiz freddie gibbs, alışkın olduğumuz söz yazımı ve konu anlatımına devam ediyor. albümü dinledikten sonra yorumlara biraz göz gezdirdim, insanlar alfredo ve pinata albümlerinden aldıkları havayı alamadıklarını belirtmişler ancak zaten soul sold seperately'den böyle bir şey beklemek pek mantıklı değil zira alfredo ve pinata herhangi bir producer x mc birlikteliği değil. bahsettiğimiz producer'lar alchemist ve madlib ki albümde de bu ikiliyi CIA ve blackest in the room parçalarında ayrı ayrı görebiliyoruz. albümde değinilmeden geçilemeyecek bir prodüksiyon çeşitliliği var ve gibbs her türlü altyapının hakkını vermiş diyebilirim. özellikle albümün önceden çıkan iki single'ından biri too much (ft. moneybagg yo) freddie'yi görmeye alışık olmadığımız bir altyapı içermesine rağmen, şarkı overall'da harika bir hissiyata sahip. aynı şeyi ne yazık ki offset feat'i olan pain and strife için söylemek mümkün değil. şarkı beni pek de içine çekemedi, offset performansını ise en optimist şekilde vasat buldum. benim için albümün öne çıkan parçaları da : harika bir the alchemist beat'i ne sahip blackest in the room, az önce bahsettiğim too much, ismiyle zaten merak uyandıran gibbs'in bence albüm içindeki en iyi performasını bulunduran bir de rick ross ile düet olan lobster omelette, önemli isimlerin beklentiyi arttırdığı ve bu beklentinin boşa da gitmediği feel no pain (ft. anderson .paak & raekwon) ve too much ile birlikte albümde direkt tutulduğum bir diğer şarkı gold rings (ft. pusha t). tabi scarface düetli bir bonus track de var onu da belirtmeden bitirmeyelim. gibbs sevenlerin kesinlikle pişman olacağını düşünmüyorum.
o kadar anlatmışsın, bir göz gezdirelim biz de diyenler için de:
hayvan gibi iyi olmuş, böyle bir şey dinleyeceğimi düşünmüyordum dinlemeye başladığımda. Yalan olmasın, albüm çıkmadan önce albümle ilgili snippet tarzı ufak detaylarla pek ilgilenmedim, sadece az buçuk gördüğüm kadarıyla tahmin ettiğim şey nedense freddie gibbs’in tamamen mainstream odaklı bir iş yapmaya çalışacağı ve sıçacağıydı. Öyle olmadı ve iyi ki de olmadı.
Prodüksiyon mükemmel. Too much isimli parça dışında skip attığım bir parça yok. Offset düetli parçayı beğenmedim bir de. Albümün ikinci yarısının daha iyi olduğuna ben de katılıyorum ama bence ilk yarısının da o iki parça dışında hiçbir sıkıntısı yok. albüm boyunca süren minik casino konsepti aşırı etkileyici değil ama baya tatlı olmuş. Teknik anlamda da bariz bir kalite artışı var önceki albümlere göre, he olmasa da olurdu ama yine de ekstra güzel bir detay işte.
Yine o malum iki parça dışında düetler de çok iyi. Albümü dinlerken düetlere bakmadan dinliyordum. raekwon’u duyunca şaşırdım, Pusha t’yi de bu albümde duymak beni mutlu etti. Pusha’nın kendi verse’ünü “The king of the kilo, I don’t believe none of ‘em” line’ıyla bitirdikten sonra gibbs nakaratın son tekrarına girdiğinde o line’a yaptığı “except gibbs” eklemesini duyunca gülümsedim. İkisinin özel hayatlarında birbirleriyle nasıl bir ilişkileri var bilmiyorum ama dışarıdan bakıldığı zaman çok da yakın olmayan ama birbirlerine acayip saygı duyan iki adam canlanıyor kafamda.
Önceki albümlere göre değerlendirirsem şimdilik x albümünden iyi y albümünden kötü yorumlarını yapamam ama yine kendi diskografisine yakışan bir albüm olmuş kesinlikle. Ve bence vokalini bir tık daha geliştirmiş bu albümde, hâlâ kendi yeteneğinin üstüne bir şeyler koyarak takdiri hak ediyor bu konuda da.
bol'da yer alan içeriğin doğru veya güncel olduğu hiçbir şekilde iddia veya garanti edilmemektedir. burada okuduklarınız sizi dehşete düşürürse türkçe rap ansiklopedisine de göz atmayı deneyebilirsiniz. hukuka aykırı olabileceğini düşündüğünüz içerikler titizlikle incelenip gereği düşünülmektedir. sözlüğü reklamsız görüntülemek isterseniz üye girişi yapabilirsiniz. soğuk içiniz.
