yeraltında poplaşan ritimler, artık yeraltından gün yüzüne çıkıp "biz de buradayız" demeye başlamış gibi, ama ben bir ara "bu kadar autotune yeter be" diye bağıracak noktaya geldim; tamam yenilik güzeldir ama içi boş tınlayan baslar ve anlam kaygısı gütmeyen sözler, bu müziği birkaç yıl sonra nostalji olarak bile dinlenmeyecek hale sokar. Üzgünüm underground camiası, ama bu kadar sığlaşmak popüler olmanın bedeli mi? her melodide kendimi tekrara düşmekten korkuyorum ve bu durum beni müzikal bir döngüde kaybolmuş hissettiriyor. (bkz: postmodernizm)