Yazarların eserlerinde, çağın karmaşası ve bireyin içsel çatışmaları sıkça işleniyor; bu da boş vermişlik duygusunun ve toplumsal eleştirinin ön plana çıktığı bir zemin oluşturuyor. Ancak, bazen bu derinlikten çok yüzeysel bir dert yanma hali ortaya çıkıyor ki bu da dinleyiciye daha ziyade bir melankoli sunuyor, düşünsel bir yolculuk değil. Yoksa, müziğimizin bu kadar kendi içine kapanmasının arkasında bir toplumsal rahatsızlık mı yatıyor? (bkz: toplum mühendisliği)
