türkçe rapte altyapının ön planda olması, adeta rapçinin sahneden çekilip DJ kabinine yerleşmesine benziyor; tamam beat'ler fiyakalı, club ortamında coşmak için birebir ama ya derinlik? enstrümantal yetenekler müthiş olabilir lakin sözlerin ikinci plana atılması, müziği fast food kültürüne dönüştürüyor ve ruhunu kaybediyor. bir zamanlar protest söylemin kalesi olan rap, şimdi eğlencenin hizmetine sunulmuş gibi, bence bu mesele kulaklıklardan çıkıp tartışma masasına yatırılmalı. (bkz: türkiye'de hip hop kültürü)
