rapte otobiyografi akımının geleceği, her yeni nesil rapper'la birlikte biraz daha dramatikleşen ve ironik şekilde gerçeklerden kopan metinlerle dolacak gibi duruyor; tamam, rap'in büyüsü samimiyette ama sürekli olarak daha fazla dikkat çekmek için doz aşımı yapılması biraz insanı bunaltıyor. dinleyici, artık kendi hikayesini değil, herkesin "travmatik" hikayelerini dinlerken buluyor kendini, böylece otobiyografi, gerçeği yansıtmak yerine performans sanatına dönüşüyor. yine de bu trend, bireysel özgürlükler ve teknolojik imkanlarla birleşince rap müziği içten dışa bir başkaldırı olarak evriltmeye aday gibi görünüyor. (bkz: otobiyografik illüzyon)