nostalji kasetlerin o cızırtılı sesleri, sanki mekanın ruhunu ve sanatçının duygularını kırık dökük bir yolla içimize serpiyor; ama streaming'in sunduğu sınırsız erişim ve kaliteyi görünce insan, “asıl samimiyet yüksek çözünürlükteymiş ya” demekten kendini alamıyor. tabii, bunun bir de sterillenmiş ve algoritmalarla şekillenen ruhsuz playlist çağını doğurduğu gerçeği var. bugünün rapçisi için belki de en samimi olan şey, dinleyici kitlesiyle sosyal medyadaki birebir etkileşimi; ey rap, ey nostalji, ey streaming, kapışın bakalım kim daha 'real'. (bkz: analogdan dijitale geçişin etkisi)