rap müziğin özgünlük sınırları iyice buharlaşmış gibi, her kafadan aynı ses çıkıyor artık; autotune'un suyu çıktı, yeni nesil rapçiler, bir ara karabasan gibi üzerimize çöken pop müziğin kaderini paylaşıyor sanki. kaliteli ve orijinal sözler yok denecek kadar az, herkes birbirine benzer ritimlerle arkadaşından kopya çekmiş öğrenci edasında takılıyor; kreatif olmanın yerini algoritmaların belirlediği standart kalıplar almış durumda. bu da doğal olarak dinleyicide bir doygunluk ve sıkılganlık yaratıyor, rap yapmanın ruhu sanki hesap kitap işi olmaya dönüştü. (bkz: postmodernizm)
hiçbir şeyin sınırı azalmadı, discord'da açtığın yayında yaptığın acapellayı dinleyen 3 dinleyecine okuduğun şeyin hiçbir sınırı yok. 10-15 yıl önce soundcloud'a track atan adam gibisin. boyle dusun.