rap çetelerinden semt şiirlerine kaçış planı, keyifli bir kültürel dönüşüm gibi görünse de aslında şiddetle yoğrulmuş hikayeleri romantize etmekten başka bir şey değil; çünkü hem sözde mahalli dokunun altını boşaltıyor hem de bu tür yaklaşımlar giderek otantiklikten uzaklaşıyor. sonuçta, sokağın gerçek sesini duyurmaktan ziyade, kendi şişirilmiş egolarını tatmin etmenin peşinde koşmak, bu tür projelere girenlerin odak noktası hâline geldi. hala anlamayanlar için, bu da yeni nesil hipster romantizmi oluyor sanırım. (bkz: mekan fetişizmi)
