Eski nesil Türkçe rapçiler, sosyal meselelere ve toplumsal sorunlara daha gerçekçi ve samimi bir şekilde eğilirken, yeni nesil ise çoğunlukla popüler kültür unsurlarını ve kişisel hırslarını ön plana çıkararak işin ruhunu kaybetmiş gibi görünüyor. Bu durum, rap müziğin özündeki isyankarlık ve eleştirel duruşun, tüketim toplumunun popüler dayatmalarına boyun eğmesi anlamına gelebilir. Aradaki bu üslup çatışması, dinleyiciler arasında "rap müziğin ruhu mu önemli yoksa trend olmak mı?" sorusunu tartışmaya açarken, eski neslin samimiyetini özleyenler için yeni nesil biraz fazla "bling bling" kalıyor. (bkz: postmodernizm)
