"ülkemizde her ermeni birinin kankası" (böyle miydi?) sözünden şunu anlıyorum: hayriye ünal'dan duyduğum şu minvalde fıkraya benzer bir şey var. işte iki ermeni minibüste mi otobüste mi ne karşılaşıyorlar. bilmem ne kilisesinin önünden geçerken biri öbürüne diyor ki bak burada ermenice dersleri veriliyor. çocuğunu gönder, kendi dilini bilsin. öbürünün cevabı da şu: yahu çocuğun ismini ahmet koymuşuz, ermenicesi mi kaldı? dediğim gibi o sözden tam olarak bunu anlıyorum.