Hepimiz ölüp gidecez moruk. İnancınıza göre; öldükten sonra hayata, ahirete hatta reenkarnasyona bile inanabilirsiniz.
Ben inanmıyorum.

Küçük yaşlarımdan beri bilim adamlarına, -hayatımıza bişey katmış insanlara- hep hayran kaldım. Onların ölümü yendiğine inandım. Tesla bugün hala bizimle yaşıyor. Newton keza öyle. Bugün hâlâ sevelim ya da sevmiyelim isimleri nesilden nesile aktarılacak. bazısına ilham olacak bazısına basamak. Ölümü yenmek için insanların dünyaya iz bırakan şeyler bırakması gerektiğini düşünüyorum. Ben ölümden korkan birisi de değilim. Çok yorgunum, acısız bi ölüm gelse hayır demem. Ama bahsettigim ölümsüz kalmaktan kastım ne olduğunu az çok anlarsınız.

Toparlıyorum şimdi. Ben bilim insanı olacak kadar zekayı kendimde görmedim hiç. Zekaya bağlı değilse bile o eğitimi alabileceğime inanamadım. Ondandır ki sanatla da bu ölümsüzlüğü başarabilirim diyerek mc olmaya çalışıyorum.

Bu fikri beynime ilk sokan da truva filminde ki aşil olmuştu. O da ölümsüz. Sikik beyin kıvrımlarımızda yer etmiş her insan ölümsüzdür. Ha truva filmi çekilmese nerden bilirdim aşili? Belki hiç bilemiyecektim. Belki çoğu insan bilemiyecekti. Ama tarih unutmaz. Bi şekilde bi yerlerde kayıt altına alınıyor.

Açıkçası sanat ile de yüzyıllar boyunca ölümsüz kalınamaz gibi. Gerçek bi yetenek ya da olaylı bi ölüm yaşanmadıkça insanoğlu siklemeyebilir. Ama inanın elimden gelen tek şey bu. Müzik yapmak!

Göte bala efsane olmak istemiyorum. Efsane olmak bile istemiyorum. Anlatacağım bikaç şey var, onları bırakıp bu işi sonlandırabilirim. Bir gün öldüğümde beni tanıyan insanların yakınlarına bile bahsetmesi fikri beni bu işe daha da hırslandırıyor. Ya da beni tanımak isteyen insanların müziğimi dinleyerek beni tanıması beni sevindirir. Ya da sosyal ağlardan bulup, fikirlerimi beğendiğini söylediklerinde yine kendimi tatmin edebilirim. Bugün bile birisi "şöyle şöyle bi entry'n vardı hangisiydi" dediğinde hoşuma gidiyor.

Kısacası dostum, ölümsüzlüğü buldum. Başarmaya çalışıyorum.