artık gram umudum kalmadı ülkemizden. bu sabah ygs'ye girdim ben de. güzel geçtiğini düşüp sevindim. ona bile sevinmeye müsade etmediler, patlama haberi geldi.

kaç insan ygs'den sonra kafa dağıtmak için gitmişti o parka kim bilir. hepsinin üniversite hayali vardı. kaç insan haftasonunu mutlu geçirmek için gitmişti o parka kim bilir. hepsinin mutlu olmak için çabaladıkları yaşantıları vardı. kaç insan yapıcak bişeyi olmadığı için oturuyordu belki o parkta, kimsesiz, dışlanmıştı belki. zor olsa da yaşamaya çalışıyordu. ama insanların hayatları bu kadar değersiz be sözlük.

geçen yıl, bi entry girmiştim "yine" bu tarz bi olay olmuştu. iç savaş çıkıcak o dereceye geldi deyip bi zaman sallamıştım kafamdan, 1 yıl bilmem kaç ay bilmem kaç gün kaldı diye. sanki o güne doğru gidiyormuşuz gibi geliyor. umarım yanılıyorumdur.

her an bi yerde ölebiliriz artık buna eminim. 17 yaşımdayım ve indigonun dediği gibi "kadınlardan çok ölümü düşünmeye başladım, çünkü istemesem de çevremde daha fazla cenaze olmaya başlıyor."