bu albümdeki lirisizm bana kafayı yedirtiyor bazen. işin teknik detayları ya da müzikal dinlenebilirlik olarak her ne kadar genel düşünce aksini söylese de pek dinlenebilir bir albüm değil bence, fakat albümdeki flowlar ve bazı barlar akıl almaz düzeyde. kanımca bu albüme bir müzik içeriğinden ziyade bir edebi eser, ya da ne bileyim bir günlük olarak bakmak gerekiyor. şehinşah albüm boyunca yer yer sert, egoist ve gururlu bir karaktere bürünüyor, yer yer de kişisel bunalımlarına dair tiradlar yazıyor. farklı üsluplar ve farklı duygusal perspektiflerin aynı albümde bulunması son derece normal bir durum yanlış anlaşılmasın, fakat bu albüm bunların en iyi şekilde yapıldığı albümlerden, hiç değilse ilk 3'e girer bu alanda bu müzikte. yalnızca intro bile bu konu için mükemmel bir örnek bence, aşağıya bırakacağım iki kesit aynı şarkıda, bütünlük korunurken anlamın da hakkı sonuna kadar verilerek parçaya iliştirilmiş. albümün duygusal geçişleri hiçbir türkçe albümde görmediğim kadar temiz ve yerinde, ve bu geçişler kesinlikle liriklerin anlamından ya da şarkıdaki melodiye göre akıştan, flowdan ödün verilmeden sağlanmış.


--spoiler--

Kafasını batırın içine
Yesin, yedikçe çatlasın aç minik
Ben devrilmedikçe kalacaksın 2'de
Hepsi peşimde yaraları derinde
Ve ince ince kanar adaletimle
Diler kimseler asayım kalemimle
Yekim zirvede
Çabaları nice
Masallar klişe
Alakasız kişiler matchleşir
İşe yaramaz ama yine
Bire bin katıp atar kabaresi rap
Dinleyip ayıkanlar da var az
İçerikleri vasat abartılı tripler
Alabildiğine yalan yanlış lirikler
Tara dilinle Hasan ısır dişinle
Kaşar iyiyse pahalıdır siz ise;
Raftaki son seçenek para bitince

--spoiler--



--spoiler--

Miğferim artık akışı bozuyor
Bir emir aldım siperi bıraktım koşuyo'm
O koku yoğun
Sonu yok cesetten tepelerin çoğu dost o koyuyo'
Korkmuyo'm da doğruya doğru yoruyo'

--spoiler--