salvo'nun ne kadar canlı bir kalemi olduğunu hatırlatan parçalardan. çok yaşayan tasvirler var parçada; dinlerken salvo'nun yarattığı bir istanbul gününü izliyorsunuz. salvo'ya omuz atan, "ben de onlardan biriyim" dediği serseriyi, lisenin önündeki torbacının sohbetini, sahilde durup dururken bir köpeğin sahibine kurulan varoş genci rolünde salvo'yu, boğazdan esen rüzgarı rahatça zihninizde canlandırabilirsiniz.

daha da tuhafı teknik olarak çok yetersiz sözleri olmasına rağmen böyle. ardı ardına gelen karmaşık rhymelar, ses tekrarları vs. yok. vokal çok iyi değil (ama yaşayarak anlatıyormuş gibi tonlaması çok iyi), kafiye dümdüz. bunların yanında, bahsettiğim şekilde, içeriğin canlılığı tekniğin tüm eksiğini kapatıyor. hani salvo nerede yanlış yapıyor diye düşünen varsa salvo'nun bugünlerdeki en büyük sorunu bu noktada bence.