Bu adamla ilgili farkedilmemesine üzüldüğüm bir detay var. Atsız'ın şiiri onun politik görüşlerinden ayrılamaz, doğru. Yine de onun şiirinin ruhuna ve ihtiraslarına dönük bireysel tarafını görmezden gelmek zevksizliğine düşmemek gerek.

Bunu biraz açayım; politize olmuş bir ergen onun şiirini okurken milliyetçi bir fikir adamının fikirlerini okur gibi okur. Aidiyet hissini tatmin eder. Bunu yaparken de en bireysel hisleri bile ideolojik değerlerine nispet eder. Peki, söz gelimi,

"Dağda niçin bağırılır?
Feleğe çatmak için."

derken hangi ideolojik değere isnat var? (Ezberden yazıyorum. Yanliş varsa eve gidince düzenlerim)

"Kırgız atım yağız olsa,
Yol gösteren yıldız olsa.
Bahtiyarlık bir kız olsa,
Silâh çekip alamam mı?"

Burada Hangi ideolojik ya da toplumsal değişim öngörülüyor?

Burada atsız'ın es geçilen tarafını görüyorum. Atsız gururundan, inadından herkese rest çekecek, ihtirasları uğruna cehennemde yanmayı göze alacak bir "deli"ydi. Bunu onun romanlarında geçen manasıyla diyorum. Hani olur ya, gireyim şu kalabalığa yarayım dağıtayım der insan, bazen bağırayım çağırayım ortalığı inleteyim der. Ya da inadınızdan kendinizi zora sokar da bundan gurur duyarsınız. Öyle bir tataf bu. Binlerce yıllık erkek olma kodu işte bahsettiğim. Bu his bence atsız'ın tek sevilesi tarafı.

Atsız'ı bu yönüyle taniyin istiyorum biraz. En azından tüm huysuz ve yalnız insanlar adına, hayatını yakmak için damarlarını ateşleyecek kanlı bir ihtiras arayan deliler adına...