Bu entryi anonim olarak yayınlayacağım çünkü anlatacaklarım benim için biraz utanç kaynağı :D ama eteğimdeki taşları da dökmem gerek.
Kendisiyle ergenliğimin sonunda ve çoğu kişi gibi ölü sayesinde tanıştım. Eğlenceliydi, asosyal bir liseli olduğum için teneffüslerde, öğle aralarında kenara köşeye kaçıp bunu dinliyordum. Sonrasında yeni parçalar çıkardı, onları da hayvan gibi dinledim ama gel gelelim benim için tehlikeli kısım da burası, çünkü o sonradan çıkan parçalar artık inceden toplumsal ve siyasi mesajlarla doluydu. Bunların hepsini propaganda niyetine beyne yükledik. Sonuçta manyak gibi her yerde dinlediğim adam, flowu da süfer, toplum hakkında tespitleri de kesinlikle çok doğrudur olumm!!!
Yukarıda asosyallikten bahsettim ya, işte bu asosyalliğin dozu arttıkça ben dine yönelmeye başladım. Lise bitip üniversite başlamıştı, başlayalı 1 ay olmasına rağmen sıfır arkadaşım olması sebebiyle artık bayağı dindar bir yaşam sürer hale gelmiştim, contra dinleyişim de devam ediyordu tabii.
Sonra o 1 ayın ardından ne oldu? efsane'yi yayınladı üstadım cont. Açtım, dinliyordum ve...
"zaten hiçbir şey diyemezsin bana, ayet paylaşan arkadaşlar ısrarla destan yazarken nikahsız ilişki yaşadıkları kezbanlara!"
Üf be! Lan contra üstadım da zinaya karşıymış bi de sahte müslümanlara nasıl da giydirmiş!
İşte bu cümleden aldığım gaz benim büyük bir hayat dersi almam yolunda çok yardımcım oldu.
Nasıl mı? Bunun meydana gelişi koca bir drama. Okuldayken biraz rahat takılan, hafifmeşrep bir kızı takip eder olmuştum. Yaşam tarzıma aykırı ya, fişledim resmen amk içten içe. Bir gün ben okulda yine yalnız başıma otururken bu kız yanıma geldi, seni hep yalnız görüyorum tanışmak ister misin dedi insan gibi. Ben de gözlerimi kaçıra kaçıra durdum yanında, sorularına geçiştirmelik cevaplar falan verirken en son buna ben seninle bir şey konuşmak istiyorum deyip tabiri caizse tebliğcilik yapmaya başladım ve hatırlıyorum, cümlelerim de bayağı yargılayıcıydı.
Bu kız benim ağzıma sıçtı lan. Tek bir hakaret veya ses yükseltme bile olmadan, sessiz sakin ağzıma sıçtı benim. Söyleyeceğini söyledikten sonra kalktı gitti, bir daha da yakınıma bile yaklaşmadı.
Sonra yıllar geçti, biraz içsel muhakeme biraz da psikolog desteğiyle atlattım o iğrenç personayı. Zaten uzun bir süredir inancım da yok. Ayrıca o zamandan bu yana artık Contra parçalarını dinlerken olay aklıma geliyor, utancımdan dayanamıyorum :((
Bu entryi bugün, yani olaydan 7-8 yıl sonra yazmamın sebebi ise biraz önce ortak bir arkadaştan o kızın evleniyor olduğunu duymak. Şimdi ise daldan dala seken o değil, benim. Contra da artık pop yapıyor mesela. Hayat...
Kendisiyle ergenliğimin sonunda ve çoğu kişi gibi ölü sayesinde tanıştım. Eğlenceliydi, asosyal bir liseli olduğum için teneffüslerde, öğle aralarında kenara köşeye kaçıp bunu dinliyordum. Sonrasında yeni parçalar çıkardı, onları da hayvan gibi dinledim ama gel gelelim benim için tehlikeli kısım da burası, çünkü o sonradan çıkan parçalar artık inceden toplumsal ve siyasi mesajlarla doluydu. Bunların hepsini propaganda niyetine beyne yükledik. Sonuçta manyak gibi her yerde dinlediğim adam, flowu da süfer, toplum hakkında tespitleri de kesinlikle çok doğrudur olumm!!!
Yukarıda asosyallikten bahsettim ya, işte bu asosyalliğin dozu arttıkça ben dine yönelmeye başladım. Lise bitip üniversite başlamıştı, başlayalı 1 ay olmasına rağmen sıfır arkadaşım olması sebebiyle artık bayağı dindar bir yaşam sürer hale gelmiştim, contra dinleyişim de devam ediyordu tabii.
Sonra o 1 ayın ardından ne oldu? efsane'yi yayınladı üstadım cont. Açtım, dinliyordum ve...
"zaten hiçbir şey diyemezsin bana, ayet paylaşan arkadaşlar ısrarla destan yazarken nikahsız ilişki yaşadıkları kezbanlara!"
Üf be! Lan contra üstadım da zinaya karşıymış bi de sahte müslümanlara nasıl da giydirmiş!
İşte bu cümleden aldığım gaz benim büyük bir hayat dersi almam yolunda çok yardımcım oldu.
Nasıl mı? Bunun meydana gelişi koca bir drama. Okuldayken biraz rahat takılan, hafifmeşrep bir kızı takip eder olmuştum. Yaşam tarzıma aykırı ya, fişledim resmen amk içten içe. Bir gün ben okulda yine yalnız başıma otururken bu kız yanıma geldi, seni hep yalnız görüyorum tanışmak ister misin dedi insan gibi. Ben de gözlerimi kaçıra kaçıra durdum yanında, sorularına geçiştirmelik cevaplar falan verirken en son buna ben seninle bir şey konuşmak istiyorum deyip tabiri caizse tebliğcilik yapmaya başladım ve hatırlıyorum, cümlelerim de bayağı yargılayıcıydı.
Bu kız benim ağzıma sıçtı lan. Tek bir hakaret veya ses yükseltme bile olmadan, sessiz sakin ağzıma sıçtı benim. Söyleyeceğini söyledikten sonra kalktı gitti, bir daha da yakınıma bile yaklaşmadı.
Sonra yıllar geçti, biraz içsel muhakeme biraz da psikolog desteğiyle atlattım o iğrenç personayı. Zaten uzun bir süredir inancım da yok. Ayrıca o zamandan bu yana artık Contra parçalarını dinlerken olay aklıma geliyor, utancımdan dayanamıyorum :((
Bu entryi bugün, yani olaydan 7-8 yıl sonra yazmamın sebebi ise biraz önce ortak bir arkadaştan o kızın evleniyor olduğunu duymak. Şimdi ise daldan dala seken o değil, benim. Contra da artık pop yapıyor mesela. Hayat...
