adorno, müzik sosyolojisine giriş'te şöyle diyor,

"müzik, çaresiz bir dehşet içindeki toplumun karşısında küstahça bir bilgisizlik içinde olmamalıdır."

bunu da 18. yüzyıl itibariyle müziğin dolaysız kullanım imkanını yitirmesi (aile içi müzik üretimi, nesillere göre müzik yorumlamaları) ve piyasanın isteğine göre üretilmesi/tüketilmesine atıfta bulunarak söylüyor çünkü o tarihlerden itibaren kendini alışveriş sürecine bağımlı kılan müziğin değer diye taşıyabildiği, süreç içerisindeki yeri ve rolü, bütünüyle bir meta rolü. Değerini belirleyen de pazar. kısacası popüler müzik ortaya çıkıyor.

komutan'ın yaptığı tespit günümüzde geçerliliğini de bu sebeple daha da arttırmaya devam ediyor çünkü bir alt kültür olarak ortaya çıkarak soru sordurma veya düşündürtme odaklı, piyasadan bağımsızlığı ile övünen rap müziğimiz ve rapçilerimiz, popüler hale geldikçe ve pastadan pay almaya başladıkça hem rapçilerimiz bir otokontrol mekanizması olarak piyasa şartlarına uymayı tercih etti hem de piyasa zaten sadece müzikte olmadığı gibi, kendisini yormayan aksine rahatlatan, yavan işler istiyor. arapsaçı bir durum var ortada, geçenlerde cem adrian'ın yaptığı uyarıyı da bu şekilde okumak gerekiyor diye düşünüyorum.

ancak trendlerinden siyasi akımlarına kadar popüler olan her yerde aynı anda popüler olduğu için bu tür sıkıntıların sadece bizim toplumumuza özgü olduğunu düşünmüyorum, sadece rap müziğin bu kendisine olan yabancılaşmasına biraz daha güçlü direnmesini beklerdim.