bana simitle çay,bana bir eski poster.
hatalı gol sonunda ağlayan bir kaleci göster.

belki beni de affeder, sövdüğüm tüm evler.

altyapısından kayranın harcadığı son nefese kadar, tam bir mazi şarkısı. tam bir hüzün ve neşeli zamanların karışıp zihinde oraya buraya saçılmasını engelleyen bir şarkı. hepsi toplanıp bir film gibi beliriyor insanın zihninde dinledikçe.

altyapının etkisi çok büyük bu durumda.

bir şeyler okuyorum, altta bu parça çalıyor.

aklıma kendi kendime rezil oluşlarım geliyor. başka birisine rezil olmak problem değil, bir şekilde kotarıyorsunuz durumu. ama kendinize rezil olduğunuz zaman kendinizi kandıramıyorsunuz. beyninizin bir kısmı kansa dai diğer kısım gerçeğin farkında olduğu için yarı ciddi yarı taşşak bir algı çıkıyor ortaya.

yabancılara " ne işi var burada " gözüyle bakılan bir kasabada mütevazi evine bir şeyler almak için sokağa çıkarsın, yolu yarılarsın cüzdanı evde unuttuğunu farkedersin " bari telefon çalıyormuş gibi yapayım " dersin telefonun da cebinde olmadığını farkedersin, sanki ölümsüzlük iksirini bulmuşsun da az önce çay içtiğin cafedeki masada unutmuş gibi ceplerini kontrol edersin " hay allah " minvalinde bir şeyler söylersin. geri dönersin ceplerini kontrol ede ede.

neden ?
çünkü gram özgüven sahibi değilsindir.
bir gram özgüvenin olsa yanından geçen adamın " lan bu niye pat diye dönüp gitti " diye düşüneceği aklına gelmez.
gram özgüvenin olsa perdeyi çeken kızın seni kesmediğinin farkına varırsın.

biraz özgüven olsa kapının önünde otuz dereceyi aşmış havada tuhaf bir şekilde çay sigara yapan camcının senin yolda bir anda geri dönüp yürüdüğünü siklemeyeceğini bilirsin.

kandıracak kimsenin olmadığını anlarsın.
kendine rezil olursun.

o değil de benim evin arkasında simit dükkanı vardı her daim sıcak simit olurdu, üç tane birden gömerdim onbeş dakikaya midede şişerdi pişman olurdum.

ama insan çektiği sıkıntıları bile özlüyor lan.