Evet gününüz aydın olsun dostlar. Buraya içimi dökmeye geldim dün de söylediğim gibi. Ben 26 yaşında hala deli gibi çabalamaya çalışan bir gencim. Şu anda cırcır olduğumdan ötürü çalışırken arada bir helaya uğrayaraktan devam ediyorum güne. 99'da almanya'da gözümü dünyaya açtım. Bahtsızlığımın ilk evresi burada başlıyor. 1999'da doğduğum için alman vatandaşlığı alamadım. O yasa sadece 2000 ve sonrası için doğanlara var. Kardeşim o sebeple almanca bilmemesine rağmen alman vatandaşı. Her neyse, asker bir babanın çocuğu olaraktan Türkiye'ye geri döndük. Cenderme çocuğu olduğum için sürekli küçük ilçelerde yaşadım. Ankara'ya gelene kadar gördüğüm en büyük yerin nüfusu 20.000 idi. Haliyle alışmak zaman aldı diyebilirim. Almanca bildiğim için Almanca öğretmenliği okudum. Sonrasında öğretmenlik hedefinden saptığımı fark ettim. Kendimi bir anda Astsubaylık mülakatlarında buldum. kazandım kazanmasına ama kazandığımı öğrendikten 1 hafta sonra epilepsi tanısı kondu. Sağlık olsun dedik başladık ilaçlara. Hala bırakmaya korkuyorum. Nasip değilmiş diyip pandemi döneminde veri analizi işlerine merak sardım. Amerikan bir şirkette veri analisti olarak çalışmaya başladım. Pandemi bitti sosyalleşmek istedik elbet. Dışarıda bir kız gördüm bizim evin yolunda giden. Oturduğumuz mahalle yaşlı mahallesi olduğu için yaşıtım birisini görmek heyecanlandırdı elbette. Yanına gidip konuştum. 1-2 ay canım cicim derken çıkmaya başladık. 3 sene sonra nişanlandık. Sonrasında nişanlandıktan kısa bir süre sonra evlenmek istedi. Borçlardan dolayı hemen olmayacağını söyledim ve terk edildim. Bana kalan ev eşyalarının borcu oldu. Şimdi dedim bari öğretmenliği yapayım okuduğumuz şeyi icra edelim. Türkiye'de 67. oldum atanamadım amk. Geçen sene 200 küsür atanan branş 25 mi ne atama yaptı. Anlayacağınız yine moralim bozuldu. Ama ben bu düzene sinirlendirm bir kere. Seneye her şeyi halledip doğduğum topraklara öğretmenlik yapmaya gideceğim. Şans dileyin!