sagopa'nın şair kimliğini çatır çatır konuşturduğu, bence en iyi parçası. en azından 30 yaşıma yaklaşırken böyle düşünüyorum, yaşlanma, daha doğrusu artık süper genç olmama kavramıyla hesaplaşıyor gibiyim. neyse ne.
sagopa yaşlı planet'i biraz daha açacak olursak, 30 yaş gözünden en azından; yorgun argın olsa da belli başlı dersleri çıkarmayı başarmış, ölümlülüğü ile yüzleşmiş, geçmişin asla tekrar gelmeyeceğinin farkında olduğu için şimdiye ve ileriye daha odaklanmış, olgunlaşmış ve olgunlaşması hasebiyle bir parça melankolikleşmiş insan şarkısıdır.
eski neşesi yoktur belki ama o eski neşenin yerini tatlı bir sükûn alacakmış gibi durur.
bir ara sözlerinin analizini yapıp salarım.