öncelikle bu kadar farklı tarzlarla bir albüm bütünlüğünün sağlanmış olması etkileyici. her yer duvar ile tekmeye kafa, birbirine hiç yabancılık hissettirmiyor. bu, albümün genel bir tarz hedeflemesinden çok daha zor ama başarılmış.

buradan sonrası zaten söylendi ama yine de.

da poet, bir kolektife denk düşecek bir şov yapmış. ortadaki iş, plunderphonics gibi bir tarzda olsa the avalanches'ı solda sıfır bırakırdı, öyle diyeyim. kayra, çok şanslı. farazi v kayra dağıldıktan sonra farazi'nin prodüksiyonları gerçekten monotonlaştı. da poet ise tam da denk getirircesine ikinci baharını yaşamaya başladı.

kayra da allah'ın kendisine verdiği nimeti fark etmiş ve yardırmış. uzun zamandır en formdaki performansını göstermiş. son iki albümünün verdiği korkuyu silip attıracak bir rap yapmış.

düetler, defkhan hariç iyi. geri kalan herkes, ikiliye ve şarkıya alabildiğine uyum sağlamış. ceza, son zamanlardaki solo performansını aşabilmiş, hayret. no. 1, usulünce yardırmış. idil meşe düetinde çok daha farklı bir şey amaçlanmış, o yüzden direkt yorumlamak doğru olmaz sanırım. bence vokal efektleri yerine idil'in sesine dayanılsa daha iyi olabilirmiş ama böyle de çok güzel zaten. defkhan ise gram kımıldamamış. kayra, seneleri geç belki de hayatında hiç yapmadığı bir şey yapıp delik deşik etmiş mikrofonu. da poet, zaten beatte de vörste de şov yapmış. ama beyimiz gitmiş yine katliam 3 yapıyormuş gibi bıdı bıdı okumuş. allaha şükür da poet ile kayra, uçmuş gitmiş de şarkı hala taş gibi. defkhan'a rağmen albümün zirvesi.

yazmayı unuttum editi: da poet, bası ne güzel tıngırdatmış la öyle ahahahah. tekmeye kafa'nın teaser'ında markasını çözemediğim bir jazz bass vardı zaten. tone'ları falan full'leyip les claypool gibi bir yardırsana abi.*