oğlum ben bu zamana kadar bir hayalin içindeymişim, hiç ölmeyeceğim sandım öyle yaşadım
annem ölücek lan
babam da
kardeşlerim de
teyzelerim halalarım, kuzenlerim akrabalarım
en yakın arkadaşlarım
yüzünü görmeye alıştığım herkes
ben harbi harbi ölümsüz olduğumuzu sanarak yaşıyordum. Bu hissi tam anlatmam mümkün değil, yaşamayan bilemez ama şöyle izah edeyim: şu ana kadar hiçbir yakınımı kaybetmedim. Uzak akrabalarım ve çok tanımadığım birkaç kişi hariç hiç ölüme şahit olmadım.
"Insanlar ölmeyeceklermiş gibi yaşarlar" deyince götümle gülerdim, çok iyi anlıyorum şimdi.
babam 60 yaşına yeni girdi. kalp rahatsızlığı var anjiyo oldu. Hergün hayat enerjisi gittikçe düşüyor. Kalpten gidecek biliyorum. Ona rahat bir yaşam sunamadım.
annemin de ciğerleri sıkıntıli. Daha 45 yaşında ama şimdiden ellerini kollarını kullanamadığı günler geldi, kemik erimesinden şüpheleniyoruz.
hepsi ölecek. onlara rahat bir hayat sunamadım, benim için saçlarını süpürge ettiler, ben hayırlı evlat olamadım. hayal kırıkliği yaşayacaklar bunu biliyorum.
Ben de ölücem lan. öleceğini bilmek ayrı, kabullenmek ayrı. çırılçıplak musallaya yatırıp yıkayacaklar, yerin dibine gömecekler. böcekler, larvalar leşimle ziyafet yapacak, gözlerimi emecekler bağırsaklarım patlayacak. Yüzüm müzüm her şeyim kaybolacak iskelet olucam lan. şuna dönuşcem lan baksanıza:
encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSW-uYYRFcNe4jIOe4ema0snGN8gYTFlVdIzQ&usqp=CAU
sorsalar biliyorum derim ama kabullenemedim hiçbir zaman. Ne yapacağımı şaşırdım amk allah belasını versin böyle işin