sözleri, tam haliyle... (bkz: polis) (bkz: ceza)


kimse bilmez ki, neye, ne için, ne kadar vakit var?
istesen de sırası yok ki ölümün, ölmem sanan yar.
neler için harcarsın ömrünü? neler için akar gider?
arkada kalana mı üzülürsün? bence giden de çok beter,
mecbur kalıp yaptığın hatalar mı sana kaldı kâr?
dönüp baktığında verdiğin zarar elbet bir yerden de patlar
sıranı beklerken büyür şans beynindeki bir ur gibi,
hayat bazen de tatlı bir güzele yapılmış kur gibi.
bilmeceleri tek tek çöz, yorgun olan bir çift göz.
üzgün olan her bir kimse düzgün olan hiç iş yok,
farkına var, doğru sensin, essin daim rüzgarın.
öyle çok yorulmuşsun ki, saplanmış sanki bir ok.

nakarat

senin işini senden daha iyi yaptığını sananlar,
vardır elbet bazen sen de kendini en iyi sanırsın.
zaten sınırlar çizilmiştir çoktan, buna inanırsın.
mecbur kalınca denize düşmeden de yılana sarılırsın.

en son aldığın sayfaya ilk yazdığın sözler bunlar.
sen de bu defter gibiydin önceden, beyaz ve tertemiz.
şimdi bir müsvedde gibi hissetmektesin silmek imkansız.
birçok şey, ve sen aynı bu kalem gibi oldun günbegün.
aynı bir kalem gibi tükenip bitecek her ömür,
ve geriye kalansa tahta sıraya kazılı ismimiz olur belki.
anlatılacak çok şey var, paylaşılacak çok şey vardı
fakat kaldı sende hepsi, artık çok geç ,zaman geçti .
gerçeklerden kaçtıkça, gerçeğin de vardın farkına
üçüncü gözün açıldı ve beyninde kopar fırtına.
ben hep karanlık yerlerdeydim yalnız başına,
şu an aydınlık önünde ama korkun aydınlıktan fazla.
niçin yazmaya başladığımı da hatırlamıyorum,
bir gün birleşti kağıt kalem ve ben
o gün bu gündür yazıyorum.
bugün o gün olsa keşke.
zaman bir geriye dönse şöyle, vicdandaki azap da kalmazdı
kader bu böyle yazılmış.