kırk yılın başı yürüyemeyecek sarhoş olduğumda başıma gelen durum.

her seferinde.

en alakasız yerlerde,en alakasız durumlarda,en alakasız insanlarla bile.

dün rap'le alakası olmayan bir arkadaşla jager'nın dibini görüp,saatlerce teomanından tut orhan gencebay'ına gezelemiş olduktan sonra bile eve gittiğimde elim kör savaşçıya gidince bir kez daha şaşırdım.daha doğrusu,şaşırmaktan öte "yine mi" dedim kendime ve durumu kabullendim.Yanlış anlaşılmasın,bpg ile bir sorunum yok.gayet de severim.

işin bir diğer güzel tarafı şarkıların sırası da değişmiyor.kör savaşçıyla perde açılıyor.

iskeletler diyarında bir et parçası ile bir sigara tütüyor.ordan analiz,ordan da 24'e yürüyorum inceden.İkinci sigarayı kalbim krizin bekçişi olmuş'la yakıp,hızlı hızlı sömürüyorum sigarayı.

uyumazsam,tüm bpg sarhoş flowlarımla yerle bir ediyorum.

bir yandan çok normal,bir yandan ilginç geliyor bu durum.türkçe rap'i romantizmadan sonra aktif olarak takip etmeyen bir adam olarak always comingler,vay efendim flickerlar dururken niye bpg'ye gidiyor elim bilmiyorum açıkcası.çocukluk,bilinçaltı,vay babam freud filan galiba.

kusra bakmayın beyler biraz bireysel ve kıssadan hisse hesabı oldu ama anlatmak istedim.