üç yıl önce kelepçe'yi eleştirirken ilk versiyonunu daha samimi ve başarılı bulup, ikincisini daha soğuk ve mesaj kaygılı bulduğumu yazmışım sözlüğe. o zaman biraz daha olay örgüsünün ve magazinin etkisinde kalarak değerlendirmişim sitemin duan olsun albümündeki kelepçe'yi ve biraz haksızlık etmişim. bugünse biraz daha farklı bir noktadan yaklaşıyorum sanırım. mc şarkıyı yazarken kendi iç dünyasında bir gezintiye çıkar, dinleyici de dinlerken mc'nin değil, kendi iç dünyasının içinde bir yere yakıştırabilirse şarkıyı, o zaman o şarkı daha da bir anlam kazanır, keyif verir. belki de o eleştiriyi yazarken dinlediğimde sdo versiyonlu kelepçe'deki if rap'in de ifade ettiği "kalbi kırık ama başı dimdik" vurgunun bende bir karşılığı yoktu, şimdi çok ama çok daha anlamlı, güzel geliyor. nokta koymak güzeldir.