yağmurlu bir gündü. dershaneye yetişmeye çalışıyordum. çünkü sürekli geç kalıyordum hocalar artık beni kazığa oturtacak duruma gelmişlerdi. dershane binasından içeri girdim. bina karanlıktı. bir gariplik vardı. kaloriferler yanmıyordu. buz gibiydi. karanlık hakimdi binaya...

üst kata çıktım. danışmanın olduğu bölümün kapısından dışarı ışık süzülüyordu. geriye kalan her şey hiçti. karanlık yutmuştu sanki bu bölgeyi. sandalyede biri vardı fakat kimdi anlayamıyordum. ışık çok parlak olduğu için seçemiyordum onu. cesaretimi topladım. kapıyı ittim.

odaya girdiğimde mixlerini sıvazlıyordu. motor yağı ve bayat margarinle sıvazlıyordu onları. kayganlaştırmaya çalışıyordu. bana arzulu bir şekilde bakıyordu. ışık yok olmuştu. onu ilk o gün tanıdım. bütün karanlığı unutup onunla öpüşmeye başladım. haylaz meğerse lazer tutuyormuş gözüme. türkçe raple ilk o gün tanıştım. çok tatlıydı. öpücüklerimiz birbirimize doyduktan sonra....


gerisini anlatmıyorum ibneler. kobaysos icloud kullanmaya başlarsa anlatırım.




(bkz: kahrolsun noktadan sonra boşluk bırakma kuralı)