dünyamda her şey ters benim,
yarın yaşadım dün öleceğim,
bugün böyle aranızdayım ama,
gün gelcek dedem gibi burdan da gideceğim

bir sıkıntı var içimde sanki,
her şeyi yiyip tüketir gibi bir sıkıntı,
dertlerimin ne sonu var ne ilki,
yaşamadık hiç dostum bu hayatlar ki,
belki sadece yaşanmış sanıldı.
oysa ne nehirlerle konuştuk ne de ayla dertleştik
sanki yiyip içen donuk, ruhsuz bir leşlerdik
sahi her şey bu kadar ölü ve yabancı mıydı bize?
söyle hangi şairin kaleminden hangi can veren dize,
ya da hangi masum çocuğun gözlerinden çıkan öfke,
kırbaç gibi çarpar ve bizi getirir kendimize?