sık sık dinlediğim bir zatın dünyanın en boş sıfatıyla anılmasıdır. halk ozanlarını hiç sevmem. ozan arif, ozan ünsal, osman öztunç gibi şahısları hiç sevmem.

şöminem var, domuz eti yiyorum. viskimi cezveye döküp yumurta haşlıyorum. oruç tutmayıp dışarıda su içiyorum. kıçımı devirip bordo klavyemin sılaşını, L ve I harflerini silah O harfini ise kalkan olarak kullanıyorum. ara vermiştim şimdi gidip tekrar vatan haini olacağım.





(bkz: kahrolsun noktadan sonra boşluk bırakma kuralı)