başlıkta iki tane görüş var ve ne yazık ki ikisi de haklı. Sansar gibi birini hayatında bir kere yakından tanımış olan herkes ailesinin ve çevresinin bir şey yapamayacağını bilir. Herifin karar veren mekanizma çoktan çöp olmuş durumda. yardım etmeye çalışanları da düşman olarak görüyordur ve kendisine düşman olduğunu söylediği kişiler gerçekten öyle mi değil mi söyleyebilmemiz imkansız. ailenizde böyle biri olsaydı ne demek istediğimi anlardınız. Bu sebepten ailenin ve çevrenin tamamen haksız olduğunu söyleyemeyiz.

Öte yandan "sansar" gibi istisnai figürler için modern psikiyatri bir çözüm değil. kimse kusura bakmasın. bugün psikiyatri psikotik hastalıkların ne kökeni ne de tedavisi konusunda net bir fikre sahip değil. bu şekilde aşırılık gösteren insanları, pasifize edip, ömür boyu ilaçlarla kimyasal bir denge halinde tutmayı denemek gibi bir pratikten öteye gidemiyor yaptıkları. ki bu da çoğu zaman daha büyük patlamalardan başka bir şey getirmiyor. bu belki bir devlet memuru için geçerli bir çözüm, özel ayarlanmış ilaçlarla uyuş ve sakinleş, işine git gel. peki hayatta tek bildiği iş beyni ve yüreğinin dalgalanmalarını anlatmak olan bir sanatçı bundan ne elde edebilir? son 10 yıldan fazladır sansar'ın böyle bir tedavi aldığını biliyoruz. özellikle -hakettiği değeri görmeyen- 24. şarjör albümünde gördüğü bipolar tedavisine -ve onu nasıl kabullendiğine- dair çok vurucu lirikler vardı. Son 10 sene sansar'ın sanat hayatında nasıl bir yere sahip peki?

belki bilenler vardır. çok sevdiğimiz mahmut hoca, Minur Özkul Şizofreni hastasıdır. zamanında yakınları tarafından götürüldüğü hastanede doktor kendisi için "Bu adamı neden iyi etmek istiyorsunuz? Sanatı ve başarısının nedeni bu yakındığı özellikler. Onları iyi edersek, ortada sağlıklı bir kabuk kalır. Bırakın olduğu gibi devam etsin, şimdi mutsuzlukları içinde mutludur. İyi olursa büsbütün mutsuz olur.” dediği söylenir. ki hayatının kalan yıllarını kendini bir şekilde dengede tutarak geçirmiştir. şimdi minur özkul'un kapatılıp ilaç tedavi aldığı senaryoyu düşünün; sonu ne olurdu?

Velhasılı kelam; Sansar Salvo vakasında artık haklı ya da haksız taraf diye bir şey yok. Bu adam böyle, ne onunla empati kurup anladığımızı iddia edebiliriz ne de çevresini. kendini kaybetti, bunda çevresinin suçu neydi bilmiyoruz, belki babası yüzünden böyle oldu (ki yüksek ihtimal, babasının travmatik bir ebeveyn olduğu açık) belki hep böyleydi. Belki de çevresi gerçekten onun iyiliğini düşünüyor belki de gerçekten yılanlardan ibaret bir çevresi var. Bunları bırakın kendi mental sağlığınıza dikkat edin. çünkü -görüldüğü gibi- mental sağlığınızı kaybettiğinizde geriye yardım edilebilecek bir şey kalmıyor.