Sinemadaki nouvelle vague akımı, bir grup sinema eleştirmeninin "daha iyisini yap, yapamıyorsan sus" tandanslı yüz milyonuncu laftan sonra kafayı kırıp film çekmeye başlamalarından doğmuş ve bana kalırsa da dünyanın en balon yönetmenlerinden françois truffaut'yu "bize kazandırmış" lanet, pislik bir akımdır.

Bu akımın temsil ettiği her şeyden de, auteur teorisinden de içtenlikle tiksinirim. Sinemanın tek bir insanın vizyonunu ortaya koymak gibi bir yükümlülüğü olmadığı gibi artistik vizyonun tek ölçütü de tek bir sesin tüm eserden duyulabilmesi değildir. Sinemayı güzel yapan şey, yüzlerce beklentinin ve sesin eseri şekillendirmesidir zaten. Ayrıca tematik bütünlüğün ve tekniğin öne çıkması da sinemanın tarihsel gelişiminin organik bir sonucuyken bu dallamaların böyle önemli bir konuda rehberlik niteliği taşıdıklarını iddia etmeleri beni bir hayli sinirlendirmiştir hep. Ben de nehrin yanına ev yapayım, soran olursa suyu ben itiyorum, ben olmasam bu su hareket etmez diyeyim. Oldu paşam.

Neyse. Konumuz bu değil.

Nouvelle Vague akımı, aynı zamanda bence şunun çok önemli bir göstergesidir: Eleştirmenlik ve sanatkarlık apayrı iki iş aga. Bir insan gayet iyi bir eleştirmen, lakin berbat bir sanatkar olabilir. Tam tersi de olabilir. Veya bir mucize eseri gerçekten iki dalda da iyi olabilir godard gibi, lakin olmak zorunda değil. Bunların arasında bir bağlantı yok, en azından bazılarının düşündüğü kadar yok. Olsa zaten dönemin en dikkat çeken sinema eleştirmenleri toplanınca iki elleriyle bir kamerayı doğrultabilirlerdi. Mirac'ı, sagopa'yı, çakal'ı veya ne bileyim, okan yalabık'ı eleştiren adama "bu adamları eleştiriyorsun ama geçen gün bi yemeğini yedim, b.k gibi aşçısın" demekten pek bir farkı yok bu yapılan muhabbetin bence; alakasız ve boş. Eleştirinin kalitesine dair bir yorum yaparsın eyvallah, ama direkt olarak bu insanların ortaya koydukları alakasız işlerin kalitelerine göre böyle yorumlar yapmak bana çok saçma geliyor.

Truffaut da b.k gibi yönetmen. Bi kere daha söylemiş olayım.