Şahsen nakratından etkilendim. ilk vörste farklı bi kayra var. İyi ya da kötü demeyeceğim bi farklılık

İkinci vörste tanıdık kayra var. sürekli bi şeyler tanımlayan ama onları bi fiiliyata dökmeyen. Bunu örnek vermeden nasıl açıklayabilirim bilmiyorum.

"şimdi yalnız, kendisinden uzakta
Deniz görmemiş çocuklar kederli şarkılarda
Kafamda bi' akşam, eskimiş baharlar"

Sürekli tanımlar, betimlemeler ama bi yükleme ermeyen cümleler. Yani devamında "o eski şarkılar bi gün kafama sıkarlar" falan gibi bi şey gelmiyo bi eyleme dökülmüyo anlatı. Düz anlatı. Dolu dolu betimlemeler, tatmin edici tanımlamalarla dolu ama bi nihayete ermiyo hiçbi zaman. Bu yüzden Kayra dinlemek yorucu. Sırtımıza onlarca betimleme yüklüyo ve bunları hiç eyleme dökmediği için hiçbirini sırtımızdan atamıyoruz. Sonunda asla 5. kata ulaşıp sırtımızdan atamayacağımız bir buzdolabıyla sonsuza doğru yürüyomuş gibi bi hisle kalıyoruz.