ilk verse; sıkışmışlığı nasıl anlatabilirsin ki yunus abi? kelimelere suni teneffüs yapmışsın! güvensizliğine ortağım, kem gözlere şüpheciyim, sadık kalana esirgemem merhametimi... ama var ya o rolüne kapılmış aktörler, yalancılar! kemirir insanın uykularını. "ölüm var" diyerek avutuyorum kendimi.

rahmetli bergen'in feryadı kulaklarıma nasıl da saplanıyor. "bir çıkar yolum yok"

ikinci verse; seni dinliyorum yunus abi. acı da olsa gerçeklerimle mutluyum. yalanlar midemi bulandırıyor. teşhircilik başını alıp yürüdü. hangimiz saklanabildi ki ekranların ışığından? gözümüze gözümüze soktular her boku, kirlettiler zihnimizi. 90'ların son piçlerinden biri olarak, milenyumun kamburunu sırtımda taşıyarak, korumaya çalışıyorum bedenimi, ruhumu. ancak deney faresi gibi kullandılar bizi her seferinde. ancak yanlarında durmak yerine, karşılarında dikileceğiz. zaten biraz olsun güvenseydik, sırtımızı dönerdik.