Yine gavurların tabiriyle bir "hot take" geliyor: diss kültürü sanata sadece zarar verip zamansızlığından götürüyor.

Sanatı sanatçıdan ayırmanın çoğunlukla yanlış ve eseri öksüz bırakan bir hareket olduğunu düşünüyorum, lakin eser sahibinin bilmemkimle arasındaki kavgayı yansıttığı saçma sapan muhabbetler bir on yirmi sene sonra kim için ne anlam ifade edecek?

Tarihin hala umursadığı diss track'lerin hepsi belli bir kalitenin üstünde oldukları için umursanıyor, eyvallah. Hepimizin playlist'lerinde bu tarz bir iki parça da vardır, yine eyvallah. Kültürün ve janrın içten, kişisel doğasına da çok uygun bir konsept, buna da bir şey dediğim yok. Lakin yine de yaratım sürecinde sanatçının kendisiyle eseri arasına ince de olsa bir bariyer koymasının ve duygularını daha abstre metotlar kullanarak geçirmesi, dinleyicinin eseri sadece bir değil yüz sene sonra da umursayabilmesi açısından daha iyi olur diye düşünüyorum.

Bu iki sanatçı özelinde konuyu değerlendirmek gerekirse de: Patron s.kmiş.* *