Tirzah'ın albüm patlıyordu. Low her zamanki gibi low. İster klişe densin ister risksiz, bana kalırsa yaptıkları işler her zaman iyi. Little simz'in albüme bayıldılar ama açıkçası beni çok da açmadı; fazla seri üretim bir sound tutturdu gidiyor. Nick cave'in içinde bulunduğu bir albüm çıktı ve beğenmedim, çünkü hayat hiç ama hiç adil değil ve arada böyle b.ktan sürprizler yapabiliyor. Taylor swift'i dinleyecek kulak bende yok. Japanese breakfast şeker, şaşırtmıyor. Bir önceki albümdeki deneysellik ve açık yarayı göstermekten çekinmeyen içtenlik yerini biraz daha güvenli sularda yüzen bir michelle ablama bırakmış.

Konu hip hop'sa tyler'ın albüm okeydi. donda hakkında konuşmaya bile gerek yok, kanye sadece bir albüm değil koskoca bir event sundu. Pray for haiti bana gelmedi ama niye sevildiğini anladım. 2021 yılında playboi carti falan zorlasan dinleyemem. Polo g de açıkçası o bilmemkaç sene önceden kalan stiliyle bir tarafımı yiyebilir.

Benim senemin özeti bu oldu. Bayağı bir kenarda köşede kalmış indie albüm de dinledim; lokal işlere şans verdim her zamanki gibi. Hoş, pişman oldum genelde ama olsun. Türklerin, özellikle Kadıköy tayfasının projelerde enerji eksiği var. Türkçe rap'i o yüzden seviyorum zaten; en azından bir enerji, ruh var ya ortaya çıkan işlerde. Bunun haricinde, genel olarak müzik dinlemektense kafamı dinlemeyi tercih ettiğim bir yıl yaşadım ya. Huzurluydu diyemem ama kendi içinde bir dengesi vardı. Umarım gelecek yıl da böyle olur.