ilk dinleyiş itibarıyla beni yakalayan bir albüm.

şam türkiye'de nadir denenen bir tür olan jazz rap soundunda oldukça politik bir eser ortaya koymuş. bana public enemy'i andırdığını dahi söyleyebilirim.

albüm son derece siyasi bir çizgide başlayıp tanzimat interlude'uyla biraz daha iç dünyaya ve hayata/duygulara dönüyor, ancak siyasi lirikler de varlığını sürdürüyor.

normalde şam'ın siyasi düşüncelerini sevmiyorum, illuminati ve piramit muhabbetlerinden nefret ederim. bu nedenle kendisinin 47 mixtape'ini çok sevememiştim, ayrıca ana gündem maddesi illuminati olan yabancı rapçilerden de soğuyorum maalesef. fakat bu albümde şam kaçak dövüşmemiş, türkiye'deki siyasi atmosferi sert bir şekilde eleştirmiş ve "üçgen" muhabbetini genel olarak kapitalist dünyayı nitelemek için daha akıllıca kullanmış.

altyapılar türk dinleyicinin kulakları için çok tanınmadık sular, o nedenle alışmaları biraz zaman alabilir, vakit geçtikçe daha çok beğenen çıkacağını düşünüyorum.

şam'ın diskografisini başarılı buluyorum, normal hayatında saçma şeyler yapsa da (psikoz dönemi, şehinşah ve khontkar'la beefleri ve özellikle şeyh sait muhabbeti), bence sıkı rap yapıyor, bu işin sanatını becerebiliyor yani. biraz kanye gibi. p.o.p. yılların eskitemediği bir mixtape serisi oldu çoğu insan için, vehim yumruk gibi bir ep, sirrus da güzel bir altern iş. p.i.ç'in de bu diskografide parlayan bir eser olarak yer alacağını düşünüyorum.

kron1k, kendini bul ve kara tiyatro'yla birlikte bu senenin en iyi albümlerinden. bir kere her şeyden önce kalemiyle ve sounduyla cesur bir eser.

7,5/10.