eski okmeydanı eğitim ve araştırma hastanesi’ndeydim. hastane içinde daraldığım ve hayli acıktığım için hastanenin ön tarafına çıkmıştım. evden getirdiğim tostu yerken bir baktım ki yanımdan ekrem imamoğlu geçiyor. selamlaştık. Bir iki hal hatırdan sonra '’afiyet olsun delikanlı, ne yiyorsun?’’ diye sordu. ben de: ‘’evden getirdiğim tostu yiyorum. dışarıda satılanların hangi malzemeden yapıldığı belli değil, midemi çok rahatsız ediyor. hem kendi tostumu yaparken kars’tan sipariş ettiğimiz taze kaşar peynirinden kullandım, ekmeğin arasında çok güzel eridi. tost peyniri adıyla satılan kauçuk kayıştan daha iyi. çok leziz oldu.‘’ dedim. imamoğlu da ‘’ bilirim bilirim, 1994’te tayyip erdoğan istanbul büyükşehir belediye başkanı olduğunda ben güngören’de köfteci dükkanı işletiyordum. gıdadaki tağşişlerden iyi anlarım. ’’ dedi. bunu iyi mi kötü mü anlamda söyledi diye düşünürken ‘’iyi günler, kendinize dikkat edin geçmiş olsun, allah acil şifalar versin.‘’ diyerek yanımdan ayrıldı. sonrasında kendimi otistik kuzenimin yattığı odada buldum. gömük dişini çekeceklerdi, ameliyat öncesinde kilosunu tartmak için onu uyandırmaya çalışıyorlardı. uykuyu çok sever. odadayken telefonumun zil sesini duydum. allah allah kim arıyor diye telefonu açmaya çalışırken telefonumun çalmadığını fark ettim. o sırada uyandım. sabah 6.15 alarmı çalıyordu. sabahın kör karanlığında fakülteye gitmek için kalkmam gerekiyordu. yataktan her zamanki gibi istemeyerek kalktım, hazırlanmaya koyuldum. O, aramızdan ayrılalı neredeyse 3 yıl olacak. kolay bir hayatı olmamıştı ancak güzel anlarımızda, anılarımda, rüyalarımda hep aklımda.