Konu hakkında daha önce uzun uzun yazdım. "İdareye yazdık, s...ne takan olmadı" gibi bir durum yani. Burada da uzun uzun yazmayacağım, herkes yazmış gerçi. Çok kısa yazsam o zaman da eğreti durabilir. Neyse.

Evet, iyi veya kötü anlamda "hatırlanır" ve "dikkat çekici" işler yapmak çok önemli. Bundan dolayı türk pazarına en sıkı oynadığı dönemde aleyna tilki sürekli saçma sapan laflar ediyordu. Şu parmakla gösterilme hede hödösü falan. İyi kötü bir ünlünün kariyer yönetimi sürecini profesyonel anlamda da yakından takip etme fırsatı olan herkes bunlardan haberdar. Ve evet, daha "normal" işlerin sevenleri tarafından dahi aynı derecede ilgi ve destek görmedikleri açık. Lakin şöyle de bir gerçek var: Mainstream olmayan bir işi destekleyerek mainstream yapamazsınız. Taşıma suyla değirmen dönmez. Bu "sevmediğiniz işi yereceğinize sevdiğinizi övün" muhabbetini o açıdan çok doğru bulmuyorum.

Bir şeye verdiğiniz negatif tepkinin onu daha öne çıkarması da madalyonun sadece bir yüzüdür. Bu olay uzarsa nickelback olursun, rebecca black , smash mouth veya insane clown posse olursun. Bu adamlar maddi anlamda başarılı oldular mı? Elbette. Deli gibi para kazandılar mı? Rebecca haricinde şüphesiz. İyi hatırlanıyorlar mı? Eh, hatırlandıkları zaman insanların yüzünü güldürdükleri açık. Ne anlamda bunu dediğimi biliyoruz ama. Bir soytarıyla, veya benim onlara verdiğim isimle sanat müteahhitiyle sanatçıyı ayıran şey çoğunlukla kazandıkları para miktarı olmaz. Konuşulma ve hatırlanma oranları dahi olmaz. Arkada bıraktıkları işler olur. O işlerin de etkisini güncel dinlenme rakamlarıyla falan ölçmek imkansızdır. Tarihin kendisi bizzat bir arkeologdur; toprağın altından kimleri çıkaracağı da hiç belli olmaz.

Dürüst olmak gerekirse, sanatçıyı takdir etmek ve soytarıyı parmakla gösterip gülmek -söz veriyorum ki yazının başında bahsettiğim meşhur aleyna tilki anektoduna bir gönderme değildi- neredeyse eşit önem taşıyor bana kalırsa. Hiçbir şey için değilse bile aralarındaki farkı belirginleştirmek için. Bunu kendisinin durduğu noktayı, "kaliteli bir dinleyici olduğunu" falan belli etmek için yapan yaşı genç dostlar biraz gülünç oluyorlar gerçekten, ama aktivitenin kendisinde bir problem görmüyorum. Kötüyü parmakla göstermek bence değeri anlaşılmayan, çok ama çok önemli bir hareket. Bu tiplerin ününe ün katıyorsa ne âlâ. Bazıları için dinleyebilecekleri yeni bir isim, bazıları içinse "nasıl biri olmamalıyım" sorusuna cevap niteliği taşıyan birer yürüyen ders adeta bu insanlar. Kimin bu tiplerden ne almayı seçeceğini bilemem, bu seçim zaten tamamen seçeni bağlar.

Uzun yazmayacağım dedim, gene Manas destanı çıktı ortaya. Ben bu derdimi kısa kısa anlatma işini beceremiyorum.