dipnot: bu baştan sona dinlediğim ilk j. cole albümü.
dipnot 2: bu albümden açtığım şarkı başlıklarını albümde kullanılan adlarıyla açtım ama bu entaride ellerim ve gözleriniz yorulmasın diye direkt olarak yazıcam.

geldim.* aslında albümü dinleyeli baya oldu ama hala bir şeyler karalamazsam içim rahat etmez.

altyapılar konusunda biraz çekimserdim açıkçası. belki de bu tarz bana uymuyor bilmiyorum ama mesela pride is the devil'da beati duyunca ayaklarımı ister istemez geriye sürüdüm. önden single olarak verilen interlude ile albümün giriş şarkısı 95.south da beni bu konuda endişelendirdi ama neyse ki bu durum azınlık olarak kalmış albümde. günümüz trendlerinde uzak ama günümüz trendlerine hiç de yabancılık çekmeyen bir iş amaçlanmış ve gayet güzel başarılmış . prodüksiyonun üzerine cidden düşülmüş ve ortaya genel olarak güzel bir iş çıkmış.

j. cole için neden bu kadar çıldırıldığını da iyice çözdüm artık. genelde adamdan fan kitlesi yüzünden şikayet ediliyor ve belki de haklıdırlar bilemiyorum ama yok abi adam hakikaten taş gibi. yazdı mı yazıyor. bana kalırsa bu albümde de ıskalamamış. bilhassa applying pressure, punchin the clock ve let go my hand'de coştum. bunun ardından düetler de albüme renk katmış. 21 savage ile lil baby düetleri güzeldi ama - özellikle hunger on hillside ve let go my hand'de - bas ve 6lack daha iyi iş çıkartmışlar.

bu albümde tuttuğum şarkılar: herkesin dediği üzere amari, punchin the clock, applying pressure, hunger on hillside, let go my hand ve zaten lewis street ile çıktığından beridir kürkçü dükkanı gibi dönüp dönüp durduğum the climb back.

albüme puanım 7.5/10. hayal kırıklığına uğramadım ama j. cole'dan da daha iyisi gelir.