Geçen hafta iksv festival gösteriminde izlediğim filmdir. gönül verdikleri rap müzik ile içinde bulundukları zor yaşam koşullarından çıkmaya çalışan amatör bir duonun hikayesini anlatıyor. Bağımlılık çaresizliğini seyirciye çok güzel yansıtan bir filmdi. Finalini sönük bulsam da keyif aldım ama çok objektif olamam değerlendirirken çünkü 17 ay sonra ilk kez bir sosyal etkinliğe katıldım, gösterim açık havaydı ve hepsinden önemlisi sonunda da poet ile sohbet etme fırsatı buldum. konserlerin ağustosta başlayacağını söyledi ama pek de umutlu değildi. sanırım sonbaharda tekrar kapanma bekliyor kendisi. konser için söz aldı benden, mecbur müsait olmasam da gideceğim artık. çok samimi bir insan ben daha fazla rahatsız etmemek için muhabbeti bitirmeye çalışırken o hiç rahatsız olmadı hatta bırakmadı beni sohbeti uzattı. bir 90 bpm fanı olarak "hiç umut yok mu?" diye sordum, "umut var hala" demesini umarak ama demedi... olaylar esnasında en olgun duran kendisiydi, taraflaşmaya bulaşmadı. bu da artık aynı şarkıda olmasa da 90 bpm ekibini aynı albümde buluşturabileceği konusunda "umut var hala" dedirtiyor insana.