açıkçası bir teknoloji geliştirilse, ben fero orman kanunlarını dinlemiş olan herkesin hafızasından orman kanunlarını silse ve yeniden aynı şarkıları aynı albüm ismiyle aynı kliplerle bugün yayınlasa bu kadar tık almazdı.
insanlar poptan sıkılmıştı, işleri pek lirikalite de değildi. eğlenebileceği, gerek arabada gerek sporda gerek plajda gerek arkadaşlarla takılırken dinleyebileceği parçalara ihtiyaçları vardı. napsınlar sagopa kajmer bir pesimistin gözyaşları mı dinlesinler? dinleyebilecekleri tek iş ezhel'in müptezhel albümü ve sonrasında çıkarttığı teklilerdi. (bkz: kazıdık tırnaklarla) (bkz: imkansızım) (bkz: felaket) (bkz: kafa10). ve insanlar bunların dışında ilk kez lirikalitenin def edildiği, sound yoğunluklu bir albümle ve bunu icra eden bir müzisyen ile karşılaşınca elbette tutulacaktı başka ne olacaktı?
orman kanunları'nın çıktığı geceyi dün gibi hatırlarım. gece arkadaşlarımla bir yerde oturuyor, muhabbet ediyoruz. lirikaliteyi umursamayan, sounda bakan bir arkadaşımız vardı. ona ''kültür satıcısı'' diyelim. kültür satıcısı 10 dakikada bir heyecanlı bir şekilde saate bakıp 00:00'ın gelmesini bekliyordu. dedik noluyor bilader, sınavın mı açıklanıyor bu ne heyecan? bu kültür satıcısı zaten aylardır 3 2 1, bitir işi diye dolanıp duruyodu etrafta. neymiş bu herif yeni albüm çıkaracakmış, çok iyi albümmüş. hasxtr ordan dedik. 00:00 geldi, taktı kulaklığını ve her şarkının sonunda ''vay amxnakoxim'' diyip durdu. bize haftalarca bu albümü övdü. bir baktık patlamış. piyasada aha da benimki gibi kültür satıcısı milyonlarca eleman varmış da haberimiz yokmuş..
ben fero, başarılıdır. yaptığı müzik lirikal rap bakımından leş üstü leştir ama soundal trap bakımından çok yüksek kalitelidir. bir araştırmaya göre ben fero'nun spor salonlarında verimi en az %30 arttırdığı da isviçreli bilim adamları tarafından kanıtlanmıştı zaten.
he şimdiki durumunu bilemem. bu adam artık ne yapsa da 50 milyon dinlenmez. maksimum potansiyeli artık son çıkarttığı ep kadardır. (bkz: yabani)
insanlar poptan sıkılmıştı, işleri pek lirikalite de değildi. eğlenebileceği, gerek arabada gerek sporda gerek plajda gerek arkadaşlarla takılırken dinleyebileceği parçalara ihtiyaçları vardı. napsınlar sagopa kajmer bir pesimistin gözyaşları mı dinlesinler? dinleyebilecekleri tek iş ezhel'in müptezhel albümü ve sonrasında çıkarttığı teklilerdi. (bkz: kazıdık tırnaklarla) (bkz: imkansızım) (bkz: felaket) (bkz: kafa10). ve insanlar bunların dışında ilk kez lirikalitenin def edildiği, sound yoğunluklu bir albümle ve bunu icra eden bir müzisyen ile karşılaşınca elbette tutulacaktı başka ne olacaktı?
orman kanunları'nın çıktığı geceyi dün gibi hatırlarım. gece arkadaşlarımla bir yerde oturuyor, muhabbet ediyoruz. lirikaliteyi umursamayan, sounda bakan bir arkadaşımız vardı. ona ''kültür satıcısı'' diyelim. kültür satıcısı 10 dakikada bir heyecanlı bir şekilde saate bakıp 00:00'ın gelmesini bekliyordu. dedik noluyor bilader, sınavın mı açıklanıyor bu ne heyecan? bu kültür satıcısı zaten aylardır 3 2 1, bitir işi diye dolanıp duruyodu etrafta. neymiş bu herif yeni albüm çıkaracakmış, çok iyi albümmüş. hasxtr ordan dedik. 00:00 geldi, taktı kulaklığını ve her şarkının sonunda ''vay amxnakoxim'' diyip durdu. bize haftalarca bu albümü övdü. bir baktık patlamış. piyasada aha da benimki gibi kültür satıcısı milyonlarca eleman varmış da haberimiz yokmuş..
ben fero, başarılıdır. yaptığı müzik lirikal rap bakımından leş üstü leştir ama soundal trap bakımından çok yüksek kalitelidir. bir araştırmaya göre ben fero'nun spor salonlarında verimi en az %30 arttırdığı da isviçreli bilim adamları tarafından kanıtlanmıştı zaten.
he şimdiki durumunu bilemem. bu adam artık ne yapsa da 50 milyon dinlenmez. maksimum potansiyeli artık son çıkarttığı ep kadardır. (bkz: yabani)
