no.1'in son zamanlarda en sevdiği parçaymış. ilk dinlediğim zamanlarda pek anlayamadığım niye sevdiğini, atlaya atlaya dinleyip kapattım.

ancak bugün kafam iyi, yeniden bir şans vermek için açıp dinledim ve no.1'in perspektifinden şimdi bakabiliyorum. ayyaş edebiyatı yapmayı sevmem (ki ayda yılda bir alkol içerim) ama şimdi anlayabiliyorum bu şarkıyı niye bu kadar sevdiğini, kafa iyiyken dinlemek lazımmış. ahiyan kulaklıkta su gibi akıyor valla.