insan beyni bilinmeyen bir şeye her zaman aynı tepkileri veriyor. daha önce duymadığın bir şarkıyı dinlemek de olabilir, bilmediğin bir yemeği yemek de olabilir bu bilinmezlik (ya da çok daha kompleks bir şey). garanti olan şey şu : bilmemek beyin için rahatsız edici bir durum oluşturuyor.(eğer maruz kalmaya karar vermişsek ya da bir şekilde maruz kalmak zorunda kalmışsak) bu bilinmezlikten bir nebze de olsa kurtulabilmek için ön yargılarımız devreye giriyor. (ön yargılarımız, bu bilmediğimiz şeyin ilk kez deneyimlenebilmesi için bir kendini koruma mekanizması gibi.) bilmediğimiz şeylere karşı ise olumludan çok olumsuz ön yargılar üretiyoruz çünkü bilinmezliğe karşı ''meraktan'' çok ''korku'' duyuyoruz. doğal olarak ilk deneyim de bu olumsuz ön yargılar ile şekillendiği için ilgilendiğimiz şey ''kötü'' olarak sınıflandırılıyor beynimiz tarafından. ilk deneyimden sonra, ''bilinmezliğe duyulan korku'', ilk deneyimden öncesine göre daha az olduğu için bu sefer daha objektif bir yaklaşımda bulunabiliyoruz ve ön yargılarımızı biraz daha bırakabiliyoruz. tabi bu ''ikinci deneyimi'' yaşamak, kendine karşı gelmeyi gerektiriyor ve bunu ancak ''merak ediyorsanız'' yapabilirsiniz. (@hawaii fisek 'in bahsettiği motivasyon da buradan geliyor.) kendiniz seçtiğiniz için değil de maruz bırakıldığınız için yaşadığınız bir deneyimse bu ''ilk deneyim'', benim gibi yıllarca lahana yemek istemezsiniz. merak edip ikinci deneyimi yaşadığınızda neden sevdiğiniz kısmı ile ilgili de ilginç şeyler mevcut fakat yazdıklarım yeterince açıklayıcı olur sanırım bu konu ile ilgili o yüzden daha da uzatmayayım. ben psikoloji ile ilgili kendimce araştırmalar ve sorgulamalar içindeyim ve bu konu ile ilgili bildiklerim bunlar. eğer yanlış bir bilgim var ise (özelden ya da buradan farketmez) beni de bilgilendirirseniz sevinirim.