"Artık o kadar işlemiş ki karakterime karabulut, bazen yan hakemi kesmekten gole sevinemem."

Biri bana doğru yönelip pozitif cümleler kurduğunda (patronum yöneticim övdüğünde, bir kız güzel şeyler söylediğinde, çevremdekiler tebrik ettiğinde vs) arkama dönüp bakıyorum, acaba başka birisine mi diyorlar diye.

"Karabulut diye bir şey yok. Çünkü hayat sana verir aklından geçeni ve yapar bunu dayatmadan. Ne istediğine dikkat et gerçekleşmesi an meselesi."

Ananısikim kendim mi yapıyormuşum her şeyi? O kadar negatif düşünerek kötü sonucu kendi elimle mi doğuruyornuşum? E tabii, kötü sonucu o kadar düşünürsem hata payını arttırırım. (bkz: Kendi kendini gerçekleştiren kehanet)

"Değişti fikrim zaman içinde", "istemiyorum artık pislik çıksın her işimde. Mutlu olmuyorum işlerin gidişinde aksi ya da sonuçlanmasından tam bir fiyaskoyla."

Bıktım artık kötü sonuçlardan, negatifliklerden. Herhangi bir olumsuzlukta üzülmek yerine sıkılıyorum artık. Öyle sıradanlaştı bende.