aspovanın parçalarının hep birbirine benzediğini söyleyenlerin aksine ben sürekli farklı melodiler, nağmeler, flowlar kullandığını; piyasada bu kadar sesiyle oynayan, sürekli farklı işler çıkarabilen başka biri olmadığını düşünüyorum.
albüme gelince matrix redden iyi ya da kötü olduğunu söyleyemem. dur dedik, sırtımda, sen ve ben, kanayan yaralar, yazım kışım, beşlik parçalarını beğendim. yük gemisini pek tutamadım açıkçası ama o da albümde farklı bir parça olarak yer almış. albümün genelinde dikkatimi çeken kelime havuzuydu. bu kadar üretken bir ismin kelime dağarcığını geliştirmesi gerekiyor. tekrar eden kelimelerin yanı sıra çok sıradan sözcüklerle basit anlatımlar var hep. dinleyicinin kulağına hep aynı gelmesinin nedeni bu da olabilir. altyapılar, prodüksiyon işleri aspovanın her zaman çok kaliteli oldu eski işlerdeki gibi profesyonel niteliğini devam ettirmiş. onun dışında müzikal açıdan doyurucu bir albüm, uzun süre tüketirim red gibi.