karaçalı bir albüm çıkarsa, bir şarkı yapsa ilk önce eleştiririm kimi zaman acımasızca, bir süre sonra pişman olurum, ya da beni pişman edecek bir şey olur, belamı bulurum. sesindeki haziran da benim için böyle işlerinden karaçalının.

o kadar beğenildi, hatta o kadar abartıldı ki ilk çıktığında, ben hala bir su damlasının dörtte biriyle nerdee, bu nerde... diyordum, bugün ise bu haydut kibrimi bir tarafa bırakıyorum,

sample'ı Catherine Major - Le Désert Des Solitudes.

ayrıca son bir mektup, gerçekten son bir şans gibi.