Karantina mevzusuna zaten günlerdir evdeydim. Öğlen sıcağında hafif hafif pişerken kendimi balkona atmıştım biraz ferahlamak için ne çareki balkon evden sıcaktı o anda kulaklarımda o tanıdık şarkı belirdi. Yavaşça mayıştığım için uzandığımdan koltuktan doğruldum. Balkon demirlerine tutundum
Haykırırken buldum kendimi. Sokağa çıkma yasağından mütevellit evinde olan ahali yavaşça camlara balkonlara hücum etti. Bense dudaklarımdan dökülen kelimelere hakim olamıyordum. Haykırdıkça bana katılan sesler duymaya başladım. Onlarda aynı şeyi tekrar ediyolardı. Bu artık bi kaç kişinin bildiği bunların çok azının dillendirdiği bi şey değildi. Gerçek bi kere ortaya dökülmüştü artık hiçbir güç bunu geri alamazdı. Kendimi dışarı attım. Hala bağırıyordum. Sokağa çıkma yasağına rağmen insanlar etrafımda toplanıyordu. Hep bir ağızdan aynı şeyi bağırdıkça kalabalık gitgitde artıyordu. Artık sadece bu gerçeği haykırmak kalabalığın içinde biriken enerjiyi bastıramıyordu. Bi şeyler yapmalıydık uzun zamandır yapmadığımız bi şeyler. Yürümeye başladık. Bi yandan gerçeği avaz avaz haykırıyor bi yandan yürüyorduk. Bağırdıkça sesimizi daha gür çıkıyor adımlarımız hızlanıyordu. Haykırışlar eşliğinde koşmaya başlamıştık. Büyük bir meydana doğru hem son hızımızla koşuyor hemde avazımız çıktığı kadar bağırıyorduk.

İBNELER KURMUŞ YA KOSKOCA FBI'ı