eleştirilerin düzeltebildiği sanat dalları sadece sinema ve resim olacak maalesef. çağlar içerisinde eleştirmenleri daha saygı duymuş başka bir sanat duydunuz mu?

kitlenin eleştirmenliği ise kırmızı çizgi olan zamanlarda önem kazanmış. amerikada jazz çıkış anında yükselmedi çünkü siyahi müziği sayıldı, ne zaman ırk ayırımının etkisi yasal olarak azaldı o zaman jazz kitlesinin ne ağırlıkta olduğu ve eleştirenlerin/dinleyenlerin kim olduğu önemini kaybetti. graffiti, yapanların amacı itibariyle sınırlı kaldı ilk dönemlerinde çünkü serserilerin vandalizm için karalama yaptığının düşünüldüğü bir dönem sonrası popülerleşti.

ama bunlar çok spesifik olaylar. bunların dışında kalan durumlarda, sanat yahut genel toplumsal fenomenlerde farkedeceksiniz ki toplumun "pasif ve üretken olmayan" kesimi narsist ve herhangi bir açıdan otoriter isimleri yüceltmeyi ve takip etmeyi seçer. ayna nöronlar sayesinde o "üstün" isimlerin yaptıklarını, kendileri yapmış ve yaşamış gibi hissederek kendi gerçekliklerinden kaçarak gördükleri yaşantının fantazisini kurmak onlara hep cazip gelir.

stabil de karakterinin gösterdiği yüzünün kitlenin belli bir kısmının ilgisini çektiğinin ve takdirini topladığının farkında, bunu kullanmayı da biliyor. dikkat ettiyseniz "oturaklı ve savaşçı" bi karakter görünüyor çalışmalarında. bu adamdan oynak parça bekler misiniz? ya da (eski şarkılarını saymayın) ağlayıp zırladığı melankolik bir iş? şu an altın damarını buldu ve ilgi üzerinden çekilene kadar kazmaya devam edecek. ilginin doygunluğa ulaşıp yok olmaya başladığı yerde de çok afacan veya çok içine kapanık bir stabil görebiliriz kim bilir...