bi abim olmadı ama olsa bu adam kadar severdim heralde. sanki bi abim varmışta böyle trajik bi kazada ölmüş gibi de üzüldüm. çok saçma gibi gelir çoğu insana başka birinde olsa bana da gelirdi eminim, sonuçta hiç tanışmadığım bi insan ne kadar yakın hissedebilirim ki. ama basketbol izlemeye başladığım zamanlar bu adamın lige ilk girdiği zamanlardı. büyüklerim mj'in inanılmazlığını anlatırlar bazen abartılar (3 sayı çizgisinin gerisinden smaç vurmuş gibi bi şehir efsanesine inandırmışlardı beni küçükken) ne kadar büyük bi isim olduğundan bahsederlerdi. kısa zamanda kobe benim için o duruma geldi. benim için en iyiydi. daha çok zevk aldığım kimse yoktu izlerken. bir sürü çocuk gibi bende gece azar işite işite maçlarını izledim uzun süre uykumdan feragat edip. bu şekilde öleceği aklımın ucundan bile geçmezdi tabi. son bi kaç yıldır diğer oyunculara verdiği challenge'lar onlara mentorluk etmesi halefi olan lebron'la diyalogları falan bir nba maçından çok daha ilgi çekiciydi benim için. artık kyrie'ye giannis'e yeni hedefler verecek bi efsane yok. kendi çapımızda basketbol oynarken sürekli taklit ettiğimiz adam yok. pippen'ı crossover'ıyla pazara yollayıp shaq'e attığı alleyoop pasından beri benim goat'ım black mamba. hep de öyle kalacak. bu kadar üzüldüğüm başka bi insan olmamıştı şimdiye kadar ölümüne. çok önemli bi yakınımı da kaybetmedim allaha şükür şimdiye kadar belki de ondandır. hall of fame konuşmanı izlemeyi çok isterdim. lebron'da bıraktıktan sonra birlikte takım elbiseyle saha kenarında oturmanızı öyle görmeyi çok isterdim.

ölümünden sonra da bir sürü gence ilham olmaya devam edecek. ne olursa olsun yaşanabilecek en güzel hayatlardan birini yaşadı. fiziken artık bu dünyada olmasa da efsanesi hep yaşayacak. legends never die. onu hatırlayan son kişi ölene kadar unutulmayacak. belki de hiç bir zaman. mamba 4 life.