şimdi yaklaşık olarak 2 günden beri odamda bir piç sinek var. bu sinek orospu çocukluğunun karşılığı gibi bişi. bide bu mevsimde böyle bir sinek olunca hayatta kalma refleksleri falan daha gelişmiş oluyor öyle pastırma sıcağı sinekleri gibi tırt bir sinek değildi. çok atletik, seni sinir edecek noktaları çok iyi bilen, adeta benimle taşşak geçen, vurmaya çalıştığım zaman direkt manevra yapıp kaçabilen bir sinekti. (ki yazın günde 3 tane sineğe havada tokat atarak yada duvara vurarak öldürüyordum bu konuda ustayım), yani üstün sinek öldürme becerilerime bağışıklı bir piç kurusuydu.

şimdi bu piç nedense sadece ben yatağa girdiğim zaman ortaya çıkıyor ve vız vız vız diye ortalıkta terör estiyor. havada vurmaya çalışıyorum, yetmiyor elime direnç bandı alıp kamçılayarak vurmaya çalışıyorum yine olmuyor. hareketsiz durarak buna pusu kurup yerinde sessizce kalmasını sağlıyorum, tam yanına tokat atmaya gidiyorum ölmüyor. hatta bir keresinde yanına gittiğimde kaçmasın diye uzaktan taaruza geçerek nerf tabanca ile vurmaya çalıştım, ama atletik bir manevra ile yine kaçtı.

aga bu sinek ne yaptıysam ne ettiysem ölmedi gitti. ve hep aynı sinek 2 günden beri evde. bendeki taktikler tükenmişti, ama ondaki feraset, basiret, cesaret, dirayet tükenmiyordu. onun benim taktiklerime karşı yeni taktikler geliştirmesi gibi bende bu durumlara karşı adaptasyon sağladım ve yeni bir taktik buldum...

işten geldim, baktım bu orospu çocuğu yine vız vız geziyor. bir elimde deodorant sprey, bir elimde çakmak. bunu odamdaki orta boşluk alana doğru kovaladım, bana biraz artislik yaptı böyle "kaçayım mı ha ? kaçayım mı ?" dercesine sağ sol yaptı ama olduğu yerde daireler çizdi. artık tek bir şansım vardı ve benimle böyle daşşak geçmesine dayanamıyordum. bende çakmağı yaktım, üzerine spreyi bir sıktım ateşin yanıcı gaz ile olan etkileşimi sonucunda sineği havada yakarak öldürdüm. bir nevi alev silahı kullanarak hayatımda bu zamana kadar karşılaştığım en zorlu, en çetin, en dirayetli sineği öldürmüş oldum.