önceden arkadaş edinmekte hiç zorlanmazdım. tabii her hoşbeş ettiğim adamla arkadaş olmuyordum belli bir samimiyeti hissetmem lazımdı ancak çok arkadaşım vardı. bunun yanında insanları hayatımdan çıkartırken de gözüm korkmuyordu, bıçkındım, ali kıran baş kesendim. sonra dalgalandım da duruldum herhalde. arkadaşım çok kalmadı iki elin parmağını geçmez, geri kalan herkesi "tanış olduklarım" olarak görüyorum. şimdi kafamı kurcalayan soru şu, yalnız hissetmemin sebebi insanlara verdiğim değeri küçültmem mi? kendi topuğuma mı sıktım. gerçi cevap bulmak istemiyorum. tek başına her şeyi yapabileceğini düşünen bi dalyarağın hiçbir boka hakkı yoktur.